Ήταν ένα πρωινό του 2012, όταν με τον φίλο μου, τον Δημήτρη Μπολιεράκη, βρεθήκαμε στο λιμάνι της Σούδας. Εκεί μας περίμενε ο Μιχάλης Βάλβης, ένας άνθρωπος με μεράκι και αγάπη για τη θάλασσα, έτοιμος να μας ξεναγήσει στο «Κρήτη 2».
Μόλις πατήσαμε το πόδι μας στο πλοίο, μας τύλιξε εκείνη η γνώριμη αίσθηση που είχαν πάντα τα καράβια: η μυρωδιά του αλμυρού αέρα, ο ήχος των κυμάτων που χάιδευαν τα πλευρά του σκαριού και η υπόκωφη βουή των μηχανών, που έμοιαζε με χτύπο καρδιάς. Το «Κρήτη 2» δεν ήταν απλώς ένα πλοίο. Ήταν ένας ολόκληρος κόσμος, μια πλωτή πολιτεία που ταξίδευε ακούραστα ανάμεσα στην Κρήτη και τον Πειραιά, κουβαλώντας στις καμπίνες και στα σαλόνια του χιλιάδες ζωές, ιστορίες, αναμνήσεις.
Ανεβαίνοντας τη σκάλα, βρεθήκαμε στη γέφυρα, το κέντρο επιχειρήσεων του πλοίου, όπου ο καπετάνιος και το πλήρωμα έλεγχαν την πορεία του. Εκεί, οι μεγάλες οθόνες και τα όργανα ναυσιπλοΐας κυριαρχούσαν στον χώρο.
Συνεχίσαμε προς το μηχανοστάσιο, την «καρδιά» του πλοίου. Ο θόρυβος των μηχανών και η θερμότητα ήταν έντονα, καθώς οι τεράστιες μηχανές εργάζονταν ασταμάτητα για να κινήσουν το πλοίο.
Προχωρώντας στους διαδρόμους του πλοίου, συναντήσαμε τις καμπίνες: μικρές αλλά λειτουργικές, με όλες τις απαραίτητες ανέσεις για τις ημέρες εν πλω.
Φτάσαμε στο σαλόνι των επιβατών, έναν χώρο γεμάτο θύμησες, όπου γενιές ταξιδιωτών πέρασαν αμέτρητες ώρες, είτε ξεκουράζονταν είτε αντάλλασσαν ιστορίες από τα ταξίδια τους. Οι πολυθρόνες, τα τραπέζια, οι μεγάλες τζαμαρίες με θέα το απέραντο γαλάζιο… όλα έδιναν στο σαλόνι μια αίσθηση οικειότητας και θαλασσινής ζεστασιάς.
Σειρά είχε το εστιατόριο, όπου οι επιβάτες απολάμβαναν τα γεύματά τους, καθώς η θάλασσα κυλούσε ήρεμα έξω από τα φινιστρίνια. Οι μυρωδιές από την κουζίνα γέμιζαν τον αέρα, καθώς ο μάγειρας ετοίμαζε το επόμενο πιάτο, προσφέροντας λίγη θαλπωρή στο ταξίδι.
Βγαίνοντας στο ανοιχτό κατάστρωμα, εκεί όπου η θάλασσα απλωνόταν ατελείωτη μπροστά μας, βρεθήκαμε στο μπαλκόνι του πλοίου – το σημείο που έζησε αμέτρητες περαντζάδες. Εδώ, γενιές και γενιές ταξιδιωτών περπατούσαν αργά, αγναντεύοντας το πέλαγος, ονειροπολώντας, κουβεντιάζοντας και αφήνοντας τη σκέψη τους να ταξιδεύει σε ατελείωτους προορισμούς.
Δεν μπορούσαμε να παραλείψουμε το κέντρο επικοινωνιών, όπου οι ασύρματοι και οι υπολογιστές κρατούσαν το πλοίο συνδεδεμένο με την ξηρά.
Κατεβαίνοντας προς τα κάτω καταστρώματα, είδαμε τους αποθηκευτικούς χώρους, γεμάτους με προμήθειες και εξοπλισμό απαραίτητο για το ταξίδι.
Στα παιδικά μας μάτια, το «Κρήτη 2» δεν ήταν απλώς ένα καράβι. Ήταν το στολίδι που γέμιζε το λιμάνι της Σούδας, το πλοίο που κοιτούσαμε από κάτω, γοητευμένοι από το μεγαλείο του. Κάθε φορά που εμφανιζόταν στον ορίζοντα, νιώθαμε πως η Κρήτη συνδεόταν ξανά με τον Πειραιά, πως το νησί μας είχε τον δικό του γίγαντα να το εξυπηρετεί.
Μετά από ανακοίνωση της Attica A.E. Συμμετοχών μαθαίνουμε πως αποφάσισε την πώληση του πλοίου, με σκοπό την ανακύκλωσή του, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά και ελληνικά πρότυπα για την ασφαλή και περιβαλλοντικά υπεύθυνη διάλυσή του. Μια εποχή έκλεισε, αλλά το «Κρήτη 2» θα παραμείνει χαραγμένο στη μνήμη μας.
Η ομάδα του Chaniaships.com έκανε αυτό το αφιέρωμα ως έναν τελευταίο αποχαιρετισμό σε αυτό το θρυλικό πλοίο. Θα το θυμόμαστε πάντα σαν το στολίδι που γέμιζε το λιμάνι της Σούδας, κι εμείς, από κάτω, το χαζεύαμε, ονειρευόμασταν ταξίδια και νιώθαμε πως ένα κομμάτι μας έφευγε και επέστρεφε μαζί του.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΚΡΗΤΗΚΑΡΕ!
Θα σε θυμόμαστε πάντα όπως ήσουν—να διασχίζεις περήφανα τα νερά της Κρήτης και της Αδριατικής, κουβαλώντας μνήμες, ιστορίες και ανθρώπους.
Πάντα με καμάρι, πάντα θρύλος! 🚢💙
コメント